Op de schoorsteenmantel in mijn huis staat een beeldje. Twee personen op een hellend vlak die elkaar vasthouden. Of laten ze elkaar los?

Soms maakt het dat ik door dat beeldje denk aan mijn werk. Waar houd je vast en waar laat je los? Als ik, als consulent onderwijsondersteuning zieke leerlingen, betrokken raak bij een ziek kind zie ik vooral ouders die vasthouden, soms krampachtig en in een vechtmodus voor hun kind. Als een leeuw wordt er gevochten. Ooit zei een kinderarts tegen het team:

Er kan er ook maar één zijn die zo kan vechten voor z’n kind hè? Luister naar wat die moeder zegt en neem het ter harte.

Dat probeer ik dan te doen: het ter harte te nemen. Dat er dingen geregeld moeten worden en wel nu, niet straks. Dat er meegedacht moet worden in het onderwijsproces, nu en niet straks. Ik zie scholen soms bedenkelijk kijken, want kun je je niet beter eerst focussen op beter worden? Op fitter worden? Maar wat als het kind niet beter wordt? Dan kan het bezig zijn met school zó fijn zijn en zoveel afleiding bieden. Dus dáár zetten we op in.

Op die manier kan de ouder van het kind toch een beetje los laten in het vertrouwen dat het in elk geval op school goed geregeld is, dat er wordt meegedacht en meegeleefd. Op alle fronten.

Berber van der Meer

Consulent van OZL noord