Berber van der Meer is consulent onderwijsondersteuning zieke leerlingen in Friesland. Ze begon als leerkracht aan de ziekenhuisschool en werkt inmiddels al jaren voor OZL noord

Het is ochtend en ik sla de krant open. Een gezicht op de foto lacht me toe en, nieuwsgierig geworden, lees ik het stukje onder de foto. Herinneringen komen boven.                                                      

De allereerste leerling die ooit de ziekenhuisschool binnen werd gereden vergeet je nooit. Ineens kwamen zorg en onderwijs heel dicht naast elkaar te liggen en moest ik constant schakelen tussen ‘wat kan er wel en wat kan er niet?’ Het heeft me geleerd om te luisteren naar de kinderen, maar ook om hun gezichten te ‘lezen’: ‘nu gaan we stoppen met school’. Het is belangrijk om grenzen te bewaken.

Het kind dat het, ondanks alle goede zorgen,  niet heeft overleefd. Zware en intensieve behandelingen bleken niet genoeg en zachtjes gleed een te jong leven weg.  En wat liet ze  veel achter. En wat was ze wijs geworden in een korte tijd.  Ik heb veel van haar geleerd.  Vooral dat het leven meer is dan ziek-zijn. Dat je nog steeds blij kunt worden als je bezig kan gaan met huiswerk maken en leren. Docenten kijken dan raar op: ‘Hoezo bezig met school? Laat ze haar energie maar ergens anders voor gebruiken’. Maar wat als je nu eenmaal houdt van leren? Dat gaat niet zomaar weg en biedt afleiding en structuur in de dag.

De leerling die thuis examens maakte, want naar school gaan lukte nog niet. De envelop met het examen werd meegebracht door een leerkracht van school en ging open op het afgesproken moment. We zaten erbij als surveillanceteam en zagen een leerling heel geconcentreerd werken. Binnen de tijd was het klaar. Halverwege juni hing ook hier de vlag mét de schooltas buiten. We hadden allemaal in de gaten hoe mooi én bijzonder dit slaagmoment was.

De eerste plaatsing van een Klasgenoot bij een leerling van voortgezet onderwijs: de hele kamer stond vol met ‘bobo’s’: mensen van de krant, mensen van school, ouders. De leerling zat aan tafel, rustig, geconcentreerd.  Ze was er  klaar voor. Het hoofd was bedekt met een prachtig gekleurde doek, want ja: je wilt goed voor de dag komen toch? De beeldverbinding werd gemaakt.  De docent geschiedenis stond in beeld en begroette niet alleen de klasgenootjes op school, maar ook de zieke leerling thuis. ‘Zo en nu pakken we het boek op bladzijde 41’. De leerling ‘verdween’ uit de kamer, ze was bezig met school.  De pen werd gepakt, aantekeningen werden gemaakt. Ze zag en hoorde de mensen in de kamer niet meer: het leven was dáár, op school , niet meer hier.  Prachtig. Ontroerend.

De foto in de krant is ook van een leerling. Bezig met haar eindexamen. Jaren verder nu. En niet bezig met de beperkingen die een ziekte kan geven, maar bezig met de kansen en de mogelijkheden.

Ik blijf van ze leren, elke dag.