Berber van der Meer is consulent onderwijsondersteuning zieke leerlingen in Friesland. Ze begon als leerkracht aan de ziekenhuisschool en werkt inmiddels al jaren voor OZL noord

Anders…? Of toch gewoon?

Voor mijn tuin heeft de tuinman een plan gemaakt zodat ik het hele jaar kan genieten van bloemen en planten die in bloei staan. Alles is hiervoor dicht bij elkaar geplant. Verschillende kleuren bloemen staan naast elkaar. Het is prachtig en er is vooral géén plaats voor onkruid.

In de lente en de zomer wandel ik graag door mijn tuin en zie dan wat de tuinman heeft bedoeld: een tuin zonder onkruid. Maar tóch, als je goed kijkt, komt er ineens  een heel eigenzinnig plantje naar boven. Een plantje dat daar niet door de tuinman is neergezet.  Mag dat plantje er zijn?

Mijmerend loop ik door en denk aan de gelijkenis met mijn werk. Tussen alle kinderen op een school  is daar ineens dat zieke kind. Mag hij of zij er zijn?

In de hectiek van alle dag lijkt het wel eens alsof we dit zieke kind vergeten, want hoe volg je de lessen als dat de ene keer wél en de andere keer niet lukt? Kan een school voor dat ene kind digitaal iets op gaan zetten? Kan een school voor dat ene kind een eigen plan maken?

Ouders voelen zich alleen. Ze moeten vele ballen hoog houden om er te zijn voor hun kind, gezin en werk.

Ik kom er achter dat je het kind en de ouders al helpt door mee te denken, door attent te zijn, door mee te leven, door ze het gevoel te geven dat ze niet worden vergeten, door een ‘bal’ van ze over te nemen.  Meedenken in het organiseren en plannen van de dingen op school en ruimte zoeken voor aanpassingen daar waar dat kan.

Net als dat ene kleine plantje dat ook de ruimte zoekt. Als dat plantje die ruimte vindt kan het gaan bloeien. Zo staat er ineens een plantje in de tuin anders dan anderen en tóch gewoon.